Chapter I: Ucieczka

17 sierpnia 712 rok, Karolina Północna

          Ogień ogarnął wszystko. Domy, stajnie i inne budynki jarzyły się blaskiem płomieni. W tle było słychać krzyki ludzi oraz płacz matek, którym były zabierane ich dzieci. Brzdęk mieczy obijających się o inne. Jęki konających. Słychać stuk kopyt i rżenie koni, na których przyjechali Najeźdźcy. To wrogie wojska z Wirginii, chcący okazać swoją siłę, siejąc spustoszenie. Liczba ofiar podczas każdej minuty rośnie. Na ziemię co chwila spada kolejne ciało, przykrywając inne. Coraz ciężej jest poruszać się koniom i ludziom w takich warunkach. Jest strasznie gorąco. Po twarzy jednego z mężczyzn spływają kolejne krople potu, torując drogę po szyi, aż w końcu wsiąkają w ubranie. Krzyczał. Krzyczał imię ukochanej, gdyż nie mógł jej znaleźć. Po chwili ktoś mu odkrzyknął. Człowiek pobiegł do swojej żony, do chaty, która i tak już płonęła. Nogą wyważył drzwi i zauważył swoją wybrankę z przygniecioną przez jedną z desek ze ścian, nogą. Odrzucił ją, pomógł wstać, a wzrokiem szukał swojej córeczki. Mała Jesy leżała w swojej kołysce i płakała.
          Podniósł ją, złapał żonę z rękę i wybiegł, uważając, aby nic nie stało się jego towarzyszkom. Stojąc przy wysokich, palących się trzcinach, zatrzymał się, a palec położył na ustach, chcąc, aby kobieta była cicho oraz uciszyła ich córkę. Mała płakała coraz głośniej. Po chwili zaczęli ponownie biec. Nagle jego żona przewróciła się, potykając o jedno z ciał. Camil, ojciec Jesy, chciał ją podnieść, ale ona jedynie patrzyła na niego ze łzami w oczach i wyszeptała: "Idź. Uratuj małą. Poradzę sobie." Nie miała już prawie sił. Już chciał odpowiedzieć, że jej nie zostawi, ale został trafiony strzałą w szyję. Krew zaczęła powoli sączyć się z rany, z każdą sekundą tracił jej coraz więcej. Ally, matka dziewczynki, szybko się podniosła, zabrała córkę z rąk swojego męża, rzuciła ostatnie, pełne smutku, współczucia i żalu spojrzenie, po czym uciekła. Biegnąc starała się nie myśleć o tym, co stało się przed chwilą ani o tym, że nie ma siły, by biec dalej. Ważne było, aby Jesy była cała.
          Ally dała radę wydostać się z miejsca, gdzie jeszcze niedawno mieszkała. Tam zostały jedynie zwęglone ruiny domów oraz ciała, pokrywające całą tamtejszą ziemię. Wszędzie była krew. Najeźdźcy nabili głowy niektórych dzieci na pale, a te zaś powbijali w ziemię przed tym, co pozostało z budynków. To miała być przestroga, jak silne są wojska Wirginii.
          Kobieta miała kilka otarć, zadrapań, a z jej boku sączyła się ciemnoczerwona ciecz. Biegła przez kilkaset metrów po pustkowiu, po czym dotarła do innej wioski. Zapukała do jednych z drzwi. Otworzyła jej kobieta, na oko miała około 45 lat. To była jej matka. Już chciała się zapytać, o co chodzi i dlaczego jej córka tak wygląda, ale nie zdążyła. Ally podała swojej matce Jesy, po czym upadła. Wyzionęła ducha.
          Katherine upadła na kolana i zaczęła opłakiwać swoje jedyne dziecko. Jej wnuczka również płakała. Jesy w jednym dniu straciła swoją matkę i ojca, chodź wtedy jeszcze o tym nie wiedziała.
  
29 listopada 727 rok, Karolina Południowa
- Bardzo za nimi tęsknisz?- powiedziała Katherine, podchodząc do swojej 15- letniej wnuczki. Spoglądnęła na kamień z wyrytym napisem:

Camil i Ally Nelson.
† 17 sierpnia 712
Kochający rodzice, wspaniali przyjaciele, życzliwe dzieci. Ludzie idealni.
Niech ich dusze spoczywają w pokoju wiecznym.

 Co miłość połączyła, niech śmierć nie rozłącza.

- Bardzo.- odpowiedziała. W jej oku zakręciły się łzy.
- Wiedz, że oni nadal przy Tobie są. Każdy promyk słońca, każda kropla deszczu, każdy uśmiech, każda łza, to właśnie oni. Zawsze są przy Tobie i czuwają.
- Tak, wiem. Jednak nie zmienia to faktu, że nadal tęsknię. A to wszystko przez tyc...- liść spadł na jej twarz, ale szybko go strzepała.
- Skończ już z tym!- przerwała jej, zdenerwowana. Już wiele razy o tym mówiły.- To było i się nie odstanie. Nie możesz żyć przeszłością. Zacznij żyć teraźniejszością. Całe życie przed Tobą!
- Wiem, przepraszam. Po prostu jestem zła, że to akurat przytrafiło się moim rodzicom...- rozpłakała się.
- Już spokojnie Jesy, już spokojnie.- przytuliła ją do siebie.- Słuchaj, musisz w końcu coś wiedzieć. Ty... Ty... Ty nie jesteś zwyczajną nastolatką. Jesteś... Jesteś... Jesteś wampirem.
- Co?!
- Słuchaj, bo to jest tak, że...- i zaczęła jej wszystko opowiadać. Całą historię, a Jess tylko stała, wpatrując się w babcię oraz dokładnie analizowała każde wypowiedziane przez nią słowo.

15 grudnia 728 rok, Wirginia
- Gotowa?- Katherine spojrzała na córkę swojej córki.
- Gotowa.- odrzekła.
          Obydwie podjechały pod zamek władcy Wirginni, który nasłał kilka lat temu wojska na Karolinę Północną. Był to ten sam człowiek. Ten sam morderca. Jesy wślizgnęła się po śliskich murach, mając na palcach specjalne "łapki", czyli przyssawki, a zatrzymała się, jak dotarła do komnaty króla. Był sam. Zamierzał brać kąpiel, ale jeszcze siedział na łóżku, czekając, aż służba naleje wody.
          Jess szybko przemknęła pod łóżkiem, gdyż wampiry potrafią się bardzo szybko poruszać nawet niezauważone, po czym zamknęła łazienkę na klucz, a ten zabierając. To samo zrobiła z innymi drzwiami. Król zwrócił się w jej stronę. Spojrzał na nią z lękiem w oczach.
- Co Ty tu r...?- nie dokończył, bo nastolatka zatkała mu usta palcem.
"Przestań. Cichuuuuuutko. Już cicho."- mówiła do niego w myślach. Potrafiła kontrolować umysły innych.
- Pamiętasz rok 712? Jak kazałeś najechać swoim wojskom na Karolinę Północną?- zaczęła. Mężczyzna milczał.- Nie? A to szkoda. Może to odświeży Ci pamięć.- wyciągnęła z buta nóż i przecięła nim jego skórę na lewym policzku. Zaczęła się lać krew. Król chciał się złapać za miejsce, gdzie potem będzie blizna, ale Jesy powiedziała mu w myślach, aby tego nie robił, a on jej posłuchał.
- Nic nie wiem!- jedynie krzyknął. Ponownie zatkała mu usta.
- Wtedy Twoi żołnierze zabili moich rodziców.- popłynęła jej łza, ale otarła ją szybko. Nie chciała, aby wyczuł jej słabość.
- No i? O dwoje głupich ludzi mniej na tym świecie.- to był dla niej cios. Nie wytrzymała. Zaczęła rzucać się na niego.
          Jej ostre paznokcie powoli i boleśnie wbijały się, po czym rozrywały ciało mężczyzny. Wył on z bólu, ale nikt nie mógł mu pomóc. Służba zaczęła dobijać się do drzwi, ale nie mogła wejść. Na podłodze było coraz więcej ciemnoczerwonej cieczy. W końcu spoczęły w niej po kolei części ciała króla. Najpierw były ręce i nogi. Potem wydłubała mu oczy, które wrzuciła do swojej sakiewki. Sądziła, że jej się mogą jeszcze na coś przydać. Powolutku zaczęła otwierać brzuch króla, rozkoszując się jego słowami, błaganiami o jego ocalenie. Jednak na to nie reagowała. Gdy całkiem rozpruła jego skórę pod klatką piersiową i ujrzała wnętrzności oraz krew, schyliła się i zaczęła je wyjadać. Mężczyzna nadal żył. Jesy zanim zniknęła z miejsca zdarzenia, zabrała serce tego, który zabił jej rodziców, wyrywając je. Wampiry bowiem były też silniejsze od przeciętnego człowieka. Czuła się spełniona. Dopełniła zemsty. Tym samym zapoczątkowała nowy etap życia.

~*~
No i jest pierwszy rozdział. Trochę końcówkę zrypałam -,- Ale mówi się trudno.
Jak wam się podoba pierwszy rozdział? Jak zajdziecie błędy - napiszcie! Jeśli będziecie uważać, że powinnam coś zmienić - napiszcie! Napiszcie, co sądzicie o rozdziale!
Jestem otwarta na nowe propozycje!
ZAPRASZAM, ZAJRZYJCIE DO ZAKŁADKI "KONKURS"!
JEST WIELE CIEKAWYCH KONKURSÓW TAM! MOŻE ZNAJDZIECIE COŚ DLA SIEBIE! :D
Zachęcam do dodawania się do informowanych!
Do następnego :D
Lusieeeek <3